Drawsko Pomorskie: perła Pojezierza Drawskiego

Tego szukamy w Drawsku Pomorskim

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Drawsko Pomorskie praca, Drawsko Pomorskie, pogoda Drawsko Pomorskie, DSI Drawsko Pomorskie, Lokalny Reporter Drawsko Pomorskie.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Drawsku Pomorskim, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii oraz poznać aktualne dane dotyczące miasta.

W epoce panowania Mieszka I i na początku rządów Bolesława Chrobrego obszar Drawskiego Pomorza został włączony do terytorium Polski. W XI wieku Pomorze Zachodnie odłączyło się od Polski, jednak później te ziemie ponownie związały się z państwem polskim po zdobyciu Pomorza Zachodniego przez Bolesława Krzywoustego w latach 1121-1122. Pomorze Zachodnie, będące lennem Polski, graniczyło wtedy z Wielkopolską, a granica przebiegała przez obszar dzisiejszej gminy. Ten stan trwał krótko, ponieważ od 1138 r. podzielona Polska słabła w obliczu niezależnie zarządzanego Pomorza Zachodniego. Nowi władcy, będący książętami zachodniopomorskimi, w XII i XIII wieku przeprowadzili kolonizację terenów drawskich. Pierwszy zachowany dokument z 1254 r. dotyczy regionu Drawska. W tym dokumencie książę Warcisław III wyrażał chęć osadzenia cystersów na obszarze zwanym "Desertum Sarcthicze", który miał obejmować około 600 łanów ziemi, celem zagospodarowania terytorium. W tym samym okresie nowy właściciel Brandenburgii zbliżał się od zachodu do granic regionu. W wyniku działań na pograniczu Pomorza i Wielkopolski Brandenburgia zdobyła obszar znany jako Nowa Marchia. W XII wieku Drawsko było twierdzą rozwijającą się na terenie puszczy Sarcthicze, powiązanej prawdopodobnie z wsią Zarańsko, o obszarze około 600 łanów, leżącej nad rzeką Drawą. Pierwsza wzmianka o tym obszarze pochodzi z dokumentu księcia wołogoskiego Warcisława III z 22 marca 1254 r.. Książę przekazał ten obszar zakonnikom, prawdopodobnie premonstratensom z Białoboku, koło Trzebiatowa. To nadanie książęce zapoczątkowało rozwój ekonomiczny słabo zaludnionych obszarów leśnych, a mnisi rozpoczęli kolonizację tych terenów, choć z nieznanych przyczyn nie założyli tu wtedy klasztoru. W 1257 r. ziemie w okolicach Drawska otrzymał rycerz ze Szwerina. Niewiele wiemy o jego działalności na tym obszarze. Te dwa nadania były początkiem kolonizacji ziemi drawskiej przez osadników zza Odry. W 1284 r. książę Bogusław IV oddał te ziemie w zastaw margrabiom brandenburskim, Ottonowi IV i Konradowi I. Obszar ten, nazwany terra Welsenborch (ziemia Olesińska) koło Oleszna, wrócił krótko pod panowanie władców pomorskich w 1295 r. w wyniku kolejnego podziału pomiędzy książątami pomorskimi a margrabiami, zanim znów przeszedł w ręce Brandenburgii. Po zamordowaniu Przemysława II wpływy Polski zaczęły słabnąć na Pomorzu, a w 1297 r. Drawsko stało się ponownie własnością Brandenburczyków. Te zmiany polityczne przyniosły znaczące zmiany gospodarcze związane z kolonizacją na prawie niemieckim (magdeburskim). W 1297 r. wystawiono dokument lokacyjny Drawska przez margrabiów brandenburskich Ottona IV i Konrada I dla meklemburskiego rodu von Goltzów. Ten dokument precyzyjnie określał warunki lokacji oraz sytuację gospodarczo-społeczną ówczesnego Drawska. W związku z tymi przemianami politycznymi nazwa miejscowości ewoluowała z Drawenborch na Drawenburg (1368 rok), a później funkcjonowała jako Dramburg aż do roku 1945.

Historia miasta była niezwykle burzliwa, co w dużej mierze związane było z jego położeniem na pograniczu Królestwa Polskiego, Księstwa Pomorskiego i Nowej Marchii. Przez wiele razy miasto przechodziło z rąk do rąk; początkowo było częścią Brandenburgii, a następnie przeszło pod kontrolę Zakonu Krzyżackiego (1400-1455), Zakonu Joannitów, państwa Pruskiego, a ostatecznie Niemiec. Mimo to, choć powoli, miasto ciągle się rozwijało. Następował przyrost ludności, rozkwitał handel i rzemiosło. W okresie 1535-1571 suwerenna Nowa Marchia była rządzona przez margrabiego Jana z Kostrzynia, który w 1538 r. przyjął luteranizm i przeprowadził sekularyzację dóbr kościelnych na Ziemi Drawskiej. Po jego śmierci miasto przeszło pod zarząd elektora brandenburskiego, a później stało się częścią Brandenburgii. Zachowane miedzioryty Mateusza Meriana i Daniela Petzolda z XVII i XVIII wieku przedstawiają miasto otoczone murami obronnymi z basztami. Rzeka Drawa, przepływająca przez miasto, zasilała miejskie fosy. Trzy bramy umożliwiały dostęp do miasta – od północy, południa i zachodu. Obrazy te sugerują zamożność mieszkańców, którzy mogli sobie pozwolić na okazałe budowle. To była okres prosperity, ale niestety nie trwał on długo. Wraz z nadejściem XVII wieku nadeszły dla Drawska "najczarniejsze" czasy. Wielki pożar w 1620 r. niemal doszczętnie zniszczył miasto, pozostawiając zaledwie 5 domów nietkniętych; spłonął także kościół i ratusz. Wkrótce potem zaraza zmniejszyła liczbę ludności o połowę. Jednak to wojna trzydziestoletnia (1618-1648) była szczególnie destrukcyjna dla Drawska. Miasto, choć nie było polem walk, znajdowało się na trasie przemarszu wojsk cesarskich, brandenburskich, szwedzkich i polskich, co skutkowało ogromnymi kontrybucjami i grabieżą. Potop szwedzki również spowodował duże straty finansowe mieszkańców, którzy musieli płacić zarówno oddziałom Czarnieckiego, jak i szwedzkim. W 1630 r. wybuchła epidemia dżumy, a następnie miasto dwukrotnie strawiły pożary, w latach 1664 i 1696. Wiek XVIII nie przyniósł ulgi – epidemie dżumy, tyfusu, febry i wojna siedmioletnia (1756-1763) zubożyły i wyniszczyły miasto. W końcu nadszedł lepszy okres dla Drawska w XIX wieku. W 1815 r. utworzono powiat drawski, który wszedł w skład prowincji zachodniopomorskiej, co podniosło znaczenie miasta. Wzrosło zapotrzebowanie na produkty rolne, co wymusiło modernizację produkcji i rozbudowę infrastruktury. Rozwijało się budownictwo, a miasto wyrosło poza swoje wcześniejsze granice. Wybudowano drogi do okolicznych miast i otwarto linię kolejową łączącą Drawsko z Koszalinem i Szczecinem (1877 r.). Dzięki statusowi powiatowemu w mieście powstało wiele budynków reprezentacyjnych i administracyjnych, a także rozwijała się edukacja. W latach 1844-1845 wybudowano czteroklasową szkołę (obecnie Szkoła Podstawowa nr 1 przy ul. Obrońców Westerplatte). W 1866 r. powołano progimnazjum i Państwowe Seminarium Nauczycielskie. Po I wojnie światowej Drawsko, leżące na peryferiach państwa niemieckiego, doświadczyło regresu gospodarczego. Sytuację poprawiły dopiero lata 30., kiedy to Ziemia Drawska stała się obszarem militarnym. Po 1933 r. rozpoczęto budowę Wału Pomorskiego. W czasie II wojny światowej miasto doznało niewielkich zniszczeń. W 1945 r. żołnierze polscy zdobyli Drawsko, a po wojnie wojska radzieckie dokonały dewastacji budynków i wywiozły cenne maszyny z fabryk i zakładów pracy.

>>Najważniejsze fakty w Twoim Mieście<<